De zielsbeweging volgen is als het terugkeren naar huis, terugkeren naar jezelf. Ieder mens heeft perioden in het leven dat die verder af komt van zichzelf. In het mythische verhaal ‘zeehondenhuid, zielehuid’ van Clarissa Pinkola Estes raakt een jonge zeehondenvrouw haar zielehuid kwijt. Af en toe danst het groepje vrouwen naakt op de rotsen. Een eenzame visser die de vrouwen ziet, steelt de huid van een van hen. Ze krijgen samen een kind, en naarmate de tijd verstrijkt begint haar vlees uit te drogen. Haar ogen worden doffer. Ze begint haar handen uit te steken om haar weg te kunnen vinden, want ze wordt blind. ‘Je hebt mijn zeehondenhuid zeven lange jaren geleden verborgen, en nu is de achtste winter in aantocht. Ik wil terughebben waar ik van gemaakt ben,’ zei de zeehondenvrouw huilend. Ze vindt haar huid terug en kan terug naar haar soortgenoten, naar de zee en naar zichzelf.
Terugkeren naar huis, naar onze zielsbeweging is soms moeilijk, maar we moeten uiteindelijk terugkeren naar waar we echt thuishoren zodat we onze essentie en vitaliteit niet verliezen.
