Er was eens een wijze steenuil genaamd Otho. Otho was anders dan andere uilen, want zij had een bijzonder hoofd. Haar hoofd was niet alleen groot en rond, maar ook heel zwaar. Hierdoor kon zij niet zo snel bewegen als andere uilen en moest zij altijd rustig aan doen.
Op een dag besloot Otho om op reis te gaan. Zij wilde de wereld ontdekken en nieuwe dingen leren. Zij wist dat het een lange reis zou worden, maar zij was vastbesloten om door te zetten.
Onderweg kwam Otho allerlei dieren tegen. Sommige dieren lachten haar uit vanwege haar bijzondere hoofd, maar anderen waren juist nieuwsgierig en wilden meer over haar weten. Otho vertelde hen over haar hoofd en hoe het haar soms in de weg zat, maar ook hoe het haar juist hielp om dingen op een andere manier te zien.
Otho was niet alleen een wijze uil vanwege haar bijzondere hoofd, maar ook omdat zij heel goed kon luisteren. Zij luisterde niet alleen naar de verhalen van andere dieren, maar ook naar wat er niet werd gezegd. Zij luisterde voorbij de woorden en hoorde de verhalen met haar hart.
Op een dag kwam Otho aan bij een rivier. Zij wilde de overkant bereiken, maar de stroming was te sterk. Andere dieren probeerden het ook, maar faalden. Otho besloot om te wachten en te kijken hoe de rivier zich bewoog. Zij zag dat de rivier soms rustig was en soms wild, maar dat het altijd bleef stromen. Zij besloot om mee te bewegen met de rivier en zo kwam zij veilig aan de overkant.
De andere dieren waren verbaasd en vroegen hoe zij dat had gedaan. Otho vertelde hen dat zij had geleerd om te ontspannen en mee te bewegen met de stroom.
